Na 3 weken uitstel ben ik vanmiddag naar Sanquin gegaan om bloed te geven, ondanks mijn zenuwen.Ik stond voor het gebouw waar Sanquin zich bevond en zag op een bord dat ik naar de 3e verdieping moest. Mijn hartslag was al hoog genoeg dus besloot ik de lift te nemen. Kort daarna verscheen een man die ook met de lift wilde. Het verbaasde mij dat hij niet met de trap ging, omdat hij door zijn basketbal - wie neemt dat nu mee naar Sanquin? - mij de indruk gaf dat hij sportief was. Toen de lift aankwam, stapte hij niet in. Geen donor, maar een inbreker?
Bij Sanquin melde ik mij aan en kreeg een formulier. Wie hadden wij daar bij de ingang? De verdachte kerel was toch een bloeddonor. Ik vulde mijn formulier in. Na een tijdje werd mijn bloed(druk) gecontroleerd. Alles was okay en kon bloed geven. Ik moest wel eerst even wat drinken, omdat ik van te voren niet goed gedronken had. Rustig dronk ik 2 glazen water op en liep ik naar de prikruimte.
Op de stoel kreeg ik even de zenuwen. De dame die mij wilde prikken, voelde dat ik dunne aderen had, ofwel moeilijk te prikken ben. Vele mislukte, pijnlijke, prikpogingen hebben mij bij eerdere pogingen bloed te geven, angst gegeven. Zij beloofde dat zij 1 keer zou prikken en niet meer. En dat deed zij. Een paar minuten later stroomde mijn bloed in een zakje. Om te voorkomen dat ik van mijn stokkie zou vallen, was mijn stoel - op mijn verzoek - op ligstand gezet. Ik moest steeds op een rubberen balletje knijpen - niet van de zenuwen, die waren allang verdwenen - om mijn bloedstroom te bevorderen. De naald in mijn ader was even dik als mijn ader, waardoor mijn bloed vrij langzaam stroomde.
Ik keek om mij heen en vond het eigenlijk een zeer ontspannen ruimte. Hé, meneer de basketballer is er ook. Hij zwabberde, mompelde iets en viel - met een harde bonk - achterover op de grond. Hij had waarschijnlijk de muur geraakt. Al snel waren mensen van Sanquin bij hem en hielden hem tegen toen hij op wilde staan. Zijn benen werden omhoog gehouden en hij kreeg een doek op zijn voorhoofd. De man die naast mij zat, vroeg aan de dame die mij geprikt had, of de rugleuning van zijn stoel wat naar achteren kon. De dame zei dat hij er bleek uit zag en vroeg of hij geschrokken was van de man die viel. Waarschijnlijk erg nerveus geweest, zei zij, hij had maar 3 buisjes bloed gegeven.
Ik was blij toen mijn apparaat aangaf dat ik klaar was met bloed geven. Ik nam de tijd voordat ik rechtop ging zitten, ging staan en naar de leestafel liep. Ik was verbaasd dat ik mij goed voelde en dat ik niet flauw was gevallen. Ik moest 20 minuten blijven, goed drinken, voor ik naar huis ging. Dat was geen straf. Op de leestafel was behalve leesvoer, veel lekkere koek. Ik belde Nico om te zeggen dat hij niet hoefde te komen om mij van de grond op te rapen. Toen ik wegging, lag de man met de basketbal bewegingsloos op een bedje, in een afgeschermd hoek. Arme kerel.
Op weg naar huis was ik apetrots op mijzelf dat ik bloed heb gegeven. Volgend jaar doe ik het zeker weer!
