Paaltjes

Gewoonlijk ga ik op de fiets naar de sportschool, net als naar de zwemles; ik vind het namelijk maar niets om de auto te pakken als je gaat sporten. Gisterochtend ging ik voor de uitzondering wel met de auto. Na het sporten ging ik via de kortste weg - langs het water - naar huis. Toen ik voor de zoveelste keer wat meer naar rechts reed om langs een tegenligger te kunnen, knipperde mijn tegenligger en stopte hij naast mij. Wil zeker de weg vragen, dacht ik. "Misschien een rare vraag, maar weet u een fietspad zonder paaltjes om naar de overkant te komen? Ik moet naar Doemere."
De bestuurder bleek al een tijdje rond te rijden, op zoek naar een fietspad waar hij met zijn rode invalidewagen op kon. De fietspaden in Almere zijn prachtig breed en geasfalteerd. Je kunt overal naar toe op de fiets, ook met een fietskar.
Ik wees naar de brug waar een fietspad was (hij moest dan wel terugrijden) en zei dat ik niet meer wist of daar een paaltje voor stond. De man bedankte mij en ik reed verder. Voor de brug, reed ik langzamer.... ai, een paaltje. Onder de brug stopte ik. Het duurde even voor het rode wagentje "mij inhaalde" met zijn 45 km/u. Toen ik de arme kerel weer zag, zei ik dat hij het beste de brug over kon rijden door een stukje over de weg (max 50 km/u) te rijden en bij de eerste rotonde linksaf de woonwijk (30 km/u) in te rijden. Hij baalde zo erg van de situatie, dat hij een boete wilde riskeren. Toen ik wegreed, zag ik in mijn achteruitkijkspiegel dat hij zwaaide om mij te bedanken.
In de namiddag ging ik met de meisjes naar Doemere. Lekker ongezond een keertje eten bij de Mac Donalds. Tegenover de Mac is een tuincentrum. Wat zag ik voor de ingang? Het rode invalidewagentje. Het was hem gelukt.