Vandaag stond ik op en mijn brein wilde niet goed op gang komen. Ik opende de tuindeur terwijl het alarm nog aanstond, meteen ging het alarm af. Yanky was net te laat bij de telefoon zodat de buren gebeld werden. Even later stond de buurman, lichtelijk geïrriteerd, aan de deur met de vraag of alles goed was. Met een slaperige kop vertelde hij mij dat dit al de 2de keer in korte tijd (eigenlijk überhaupt sinds we het alarm hebben) dat ze voor ons gebeld worden.
Daarna ging ik, zoals we elke zondag doen, met Melissa zwemmen. We sprongen in het water en zwommen door het 25-meter bad naar de andere kant. Daar gekomen zet ik Melissa op de muur, klaar om er weer in te springen. Melissa zegt tegen mij dat ik ook vanaf de muur in het water moet springen. Ik klim eruit en (dit was het cruciale moment waarop iemand een domme vergissing maakt die meestal iets minder prettigs tot gevolg heeft) zeg tegen Melissa dat het misschien wel leuk is om achteruit in het water te springen. Ik doe het voor en Melissa wil snel achter mij aan komen. Ze zegt dat ik niet zo dicht op de kant moet staan omdat ze anders op mijn hoofd springt. Ze springt, komt boven water en.....huilt(?) Ik pak haar vast, draai haar om en zie het bloed uit haar kin druipen. Een lelijke snee in haar kin. Wij naar de EHBO van het zwembad die het wondje stelpt en met speciale wondpleisters dicht maakt. Daarna naar huis en zo snel mogelijk (hoewel er geen haast was, toch 160 over de A6 gereden) naar de huisartsenpost. Die heeft het wondje goed dichtgemaakt met wondpleisters en wat speciale lijm en over een paar dagen is Melissa's kin weer als nieuw.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten